Mirjam

We weten wat we meenemen en gaan het lijstje nog één keer af. Alles zit in de waterdichte weekendtassen en staat klaar om een plekje op de scooters in te nemen. Eén weekendtas achterop en één bij onze voeten, waar we met onze knieën op leunen. Het plekje voor onze voeten wordt vervangen door de stepjes die eigenlijk voor een bijrijder bedoeld zijn. Nu hebben we van die handige beugels achterop de scooter en trekbanden om de tassen mee te bevestigen, maar elke keer (nu de 4e scootervakantie) weet ik toch weer te klooien met die dingen. Op zo’n moment moet ik mijn liefje even vragen mij te komen helpen. Het is toch een stukje logisch nadenken, maar ik geef toe, als je zo’n handige partner naast je hebt, is het ook makkelijker om het even uit handen te geven.

Ik druk op de startknop en knijp de hendel in. Vol bepakt met op de scooters nog net een plekje voor onszelf en met een navigatiesysteem aan de spiegel bevestigd, rijden we weg en volg ik Rutger. Het is onze eerste vakantie met op onze helmen een headset. In plaats van wat wij eerst deden (zwaaien en onze richtingaanwijzer gebruiken door hem van links, naar rechts en zo door, aan te zetten tot erop gereageerd werd), kunnen we nu door een druk op de knop van de headset, tijdens het rijden bijvoorbeeld aangeven dat we even willen stoppen  De scooterreis mag beginnen met in mijn helm een gezellig klinkend vakantiemuziekje van de afspeellijst, geïnspireerd door mijn schoonvader, Putumayo World music.

We hebben al bedacht wat de eerste stop wordt. Dat was een keer Texel, Lommel net over de grens in België, Düsseldorf, maar nu is het net voor de grens van België in Achtmaal op een goed beoordeelde camping, gevonden via Google Maps. Terwijl wij onze eerste route rijden, geniet ik van de omgeving met waarnemingen als de geur van de natuur en het bewonderen van het mooie kanaal waar wij langs rijden. Ondertussen komen wij allerlei mensen tegen en zie ik hele verschillende reacties op hoe wij erbij rijden. Er zijn mensen die bezorgd of verbaasd kijken, mensen die erg serieus kijken en zich afvragen of wij wel op hetzelfde fietspad mogen rijden en met hun vinger heen en weer zwaaien, maar het leukste zijn de reacties van de mensen die met een glimlach naar ons kijken, het grappig vinden en die je ziet genieten van wat wij doen. Van die reacties geniet ik en op die reacties ga ik vooral letten, want het belangrijkste wat je op vakantie moet doen, is genieten.

We zijn aangekomen op onze eerste bestemming, maken de tassen los van de scooters en zetten de tent op. Net voor de regen staat alles klaar en kunnen we gauw schuilen. Met een gevoel van voldoening na ons harde werk, deden wij dat graag bij een vuurtje met een lekker speciaalbiertje van de, op de camping aanwezige, uitgebreide bierkaart. We moeten natuurlijk wel alvast de talenten van de Belgen voorproeven.

De volgende dag, na een ochtendje bijkomen van een gezellige avond samen met de campingeigenaars heerlijke biertjes nuttigen, pakken we weer in. De tas achterop moet weer vast aan de beugel. Oké, hoe deed Rutger dat ook alweer… Eerst de trekband om dit gedeelte van de beugel naar deze kant en zo verder. Nee, dat was ‘m niet. Opnieuw. Het was de andere kant op. Nee, pff. Toch deze kant op dan? Ja, zo gaat ‘ie lekker. Nu goed vastmaken, aantrekken en checken. Yes, hij zit! Dat geeft me toch wel weer zelfvertrouwen en een voldaan gevoel. Nou hup, we gaan! Nadat Rutger allang klaar staat en zo geduldig op mij heeft gewacht, rijden we door naar een camping aan de kust vlakbij Brugge. Hier is alles nog best lekker plat, maar ook erg winderig, dus dat wordt een beetje slingeren.

Nu moet ik even terugdenken aan een vorige scootervakantie in de Ardennen…
Buiten Nederland zijn de wegen heel anders dan we gewend zijn, als het vooral gaat om (brom)fietsers (scooters). We konden toen kiezen: willen we zigzaggend om nog net een beetje vooruit te kunnen komen door de bergen rijden of willen we over de platte weg rijden waar auto’s je met 70, 90 of zelfs 120 km/u inhalen. Wij gaan zelf nog geeneens 50 km/u. We hebben het allebei geprobeerd en wisselden het wat af.

Mijn scooter gaat iets sneller dan die van Rutger, dus zo kan ik mooi inspelen op het verkeer door bijvoorbeeld vlak achter Rutger te rijden aan de rechterkant van de weg om ons te laten inhalen door snel verkeer. Het kan hard nodig zijn om stoplicht te spelen voor het verkeer achter ons, want er zijn momenten waarop mensen snel moeten anticiperen op de lage snelheid van onze scooters, waardoor de situatie onderschat kan worden en ze rijden zo langs je net voordat er tegemoetkomend verkeer aankomt. Wanneer het veilig is om ingehaald te worden, zet ik mijn stoplicht op groen (ga aan de kant) en doe nog even een handje omhoog als bedankje voor het wachten.
Ik weet nog dat wij een keer op een erg spannende weg reden en het leek wel een snelweg. Hier moesten we erg alert en gefocust blijven, want links werden wij ingehaald door vrachtauto’s en van rechts kwamen er ook nog auto’s invoegen. Pff… Na het uitvoegen op deze weg waren wij echt blij dat we even ergens rustig konden gaan zitten bij het nuttigen van een lekkere Duitse curryworst, koffie en een knuffel.

Oh ja, even terug naar de camping aan de kust vlakbij Brugge waar ik over aan het vertellen was… Het weer is echt verschrikkelijk, maar de stad is prachtig. Pech van het weer, maar wij zitten ‘s avonds op de camping bij de receptie gezellig onder een afdakje spelletjes te spelen met een lekkere Trappistes Rochefort. We overleggen wat onze volgende bestemming wordt en hebben besloten dat we voor een nieuwe uitdaging gaan. We gaan naar Engeland!

Het is zover. Ingepakt en wel gaan we rijden en mogen wij vanaf Duinkerke zelfs nog net met een boot eerder dan die wij geboekt hebben, meevaren. Daar hebben we weer geluk en mogen wij het mooie land van de Britten 2 uur langer meemaken dan in de planning stond. Een nog lekkerder gevoel zelfs is dat de Engelse tijd nog een uurtje vroeger is. Aan boord hebben we mooie plaatsen voor onze scooters waar we ze vast kunnen maken met de handige aanwezige spanbanden. We drinken een paar dekken hoger een cappuccino en zodra wij Engeland naderen, genieten wij al van de mooie krijtrotsen die we zien. We mogen naar onze scooters, maken ze los, de deur gaat open en daar gaan we. Nu is het al meteen spannend en begint de uitdaging.

Via onze headset overleggen wij waar we heen moeten, want we willen niet op de snelweg uitkomen. Goed borden lezen en we blijven regelmatig tegen elkaar zeggen ‘Links rijden, links rijden’. Op hoop van zegen komen wij op de goede weg terecht. We moeten even de kilometers naar mijlen omrekenen en het lijkt erop dat we op de goede weg rijden. Rijden we nog steeds goed of moeten we op het fietspad? Het lijkt wel een stoep. Nee, op de weg. Toch weer op een fietspad dat net langs de hekjes slechts een smal paadje is. Hierna gaan we de weg weer op. Wow, deze loopt heel stijl naar beneden een donkere tunnel in. Spannend. We rijden door de tunnel en zien dat er aan de andere kant van de tunnel auto’s voor een stoplicht staan te wachten. Oeps! Dan zouden er aan de kant van de tunnel waar wij vandaan komen ook wel stoplichten hebben gestaan op de weg. Er stond namelijk wel een auto voor de tunnel te wachten. Dat was niet zo handig, maar gelukkig hielden de mensen rekening met deze twee verschijningen. Uiteindelijk reden wij weer op een fietspad door de bergen met veel grind. Eh… Mogen we hier wel rijden? We gaan maar verder, want dit lijkt ons toch veiliger dan de autoweg naast ons waar de auto’s wel erg snel rijden. ‘Huhuhuhuhu’. Oh, hier houd ik echt niet van. Rutger rijdt door alsof het niks is, maar op zo’n moment bedenk ik mij dat een slipcursus wel handig was geweest voor mij, zodat ik weet waar de grens ligt. Ik rijd en rem maar gewoon heel erg voorzichtig en sloom en Rutger wacht wel op mij.

Uiteindelijk op een normalere weg zeg ik via de headset tegen Rutger dat ik een bordje naar de camping zie staan en zonder dat ik weet of hij mij gehoord heeft, stop ik gewoon. Weg is Rutger en de verbinding is verbroken…
Nadat wij elkaar weer gevonden hebben, wordt de stemming er niet vrolijker op. Nou, we gaan maar verder, want volgens mij zijn we er bijna. We hebben de camping gevonden die wij zochten en wat een uitzicht! Langs het strand met uitzicht op de krijtrotsen en de zee en bij het geluid van de stroming, geven wij elkaar een knuffel. Hier mogen wij ons tentje opzetten. Daarna lekker zitten en ontspannen na een spannend avontuur. We zijn trots op onszelf en elkaar en dat spreken wij ook nog even naar elkaar uit.

De volgende dag worden we wakker van het geluid van de vogeltjes en de zon op de tent. We worden op een mooi tijdstip door de warmte de tent uitgestuurd. Na een heerlijk kopje koffie en Engels ontbijtje van mijn lieve kok, rijden wij naar het stadje Folkestone. Hier zijn de stekkers natuurlijk anders, dus onderweg tijdens het rijden, laden wij onze powerbanks op via een aansluiting op de accu van onze scooters. In de zon geniet ik van de leuke Engelse huisjes en worden wij in de winkels goed geholpen door de erg vriendelijke mensen met een heerlijk Engels accent (‘Hello mate’). Eenmaal terug op de camping wandelen wij nog een lekker stukje door de mooie omgeving met zijn geheime paadjes en langs de rustgevende zee.

Na een week en op de helft van onze vakantie, na ons laatste nachtje in Engeland, rijden wij iets later weg vanwege het schoonmaken na het bezoekje vannacht van onze gezellige
bosmuis, die alles opgegeten en ondergepiest en -gescheten heeft. We rijden richting huis, maar de vakantie zet voort. We genieten nog van het mooie stadje Ieper, de Fransen met hun mooie accent in de leuke stad Lille (‘Bonjour madame’), de stad Gent met zijn mooie gebouwen en de geweldige, gekke hondjes in Antwerpen en Tilburg.

             Hij heeft het gedaan

Op de camping heb je met elkaar te maken en is het fijn als je rekening met elkaar houdt. Een glimlach, zwaai of ‘Hallo’ brengt veel goeds terug en sta je de vaat of kleding te wassen, kunnen er gezellige gesprekken op gang komen. Daar moet ik mij ook wel een beetje van bewust blijven, want zo sta ik in het sanitairgebouw een half uur lang met een vreemde mevrouw te praten waarvan ik haar naam niet eens ken en vraagt Rutger zich af waar ik blijf.

Het laatste nachtje kiezen wij voor luxe en dat is een welverdiend nachtje in een hotel. We komen in het hotel aan en alles is boven verwachting, waardoor ik graag even een raar, enthousiast en springerig dansje door de hotelkamer doe. Met een zwembad, sauna en bubbelbad op de bovenste etage, gaan wij nog even voor de volledige ontspanning.

Met in gedachte dat ik mijn avontuur, uitdaging en ontspanning heb gehad en volop heb kunnen genieten op deze vakantie, komen wij thuis en besef en waardeer ik ook weer wat wij thuis hebben. Dat was dus op vakantie, maar is nu ook thuis, genieten!