Mirjam

Die eerste jaren dat je nog zo klein was, hoe was dat eigenlijk? We weten dat je je eerste levensjaren niet kunt herinneren. Je bekijkt foto’s en video’s van vroeger op van die oude videobanden, luistert cassettebandjes en hoort verhalen van je ouders/opvoeders, omdat zij zich WEL dingen kunnen herinneren over jou.

We sloven ons steeds meer uit
Je hoort jezelf of anderen zeggen: ‘Was ik maar weer even zo jong, zonder zorgen’. Wij weten nu al zoveel, dat we ook heel goed weten wat we kunnen missen.
Er is steeds meer leerstof, we blijven ons ontwikkelen, sloven ons steeds meer uit, concurreren met anderen, socializen, moeten omgaan met hoogtepunten (winst) en dieptepunten (verlies). We leren hiermee omgaan, het te begrijpen, worden hier bewust of onbewust sterk van en soms vergeten wij het even, maar wij kunnen vaak zelf keuzes maken.

Je eerste levensjaren.. Hoe was dat?
Alles was nog nieuw. Naast een gilletje om te MOETEN slapen, voeding of een schone luier, bestond het leven toen zelfs al uit veel meer prikkelingen en emoties. We gingen toen al om met pijn, zoals darmkrampjes of met verlies, zoals papa, mama, je juf of iemand anders die de deur uitloopt. Je frustreert je omdat iets nog niet lukt, zoals dat mooie kleurige rammelaartje dat voor je neus ligt. Je probeert het te pakken met al je kracht, maar merkt dat het niet lukt, uit het in huilen en hoopt dat iemand het voor je pakt.

Lastig om keuzes te maken
Voor baby’s is het nog lastig om keuzes te maken. Zij kunnen nog niet praten of zelf iets pakken. Uiteindelijk hebben ze door dat ze door een schreeuw of door iets aan te wijzen, ze iets voor elkaar krijgen. Zij proberen te zien wat wij zien of zij willen kunnen en doen wat wij doen. Wat als wij dat andersom eens doen? Ik ben ook wel nieuwsgierig wat baby’s zien, doen en kunnen, dus ik pak mijn momentje met de kleintjes en doe hetzelfde als wat zij doen. Wat gebeurt er? Hoe reageren de kindjes? Hoe voelt dat?

Jong en zonder zorgen
Ik ga net zo plat op mijn buik naast Jon van 6 maanden oud op de mat liggen. Hij probeert speelgoed te pakken, maar kan er niet bij. Ik kijk hem aan en luister naar hem. Jon maakt een geluidje: ‘Da’ en ik praat hem na. Jon kijkt opzij omhoog, kijkt mij heel verbaasd aan en begint opeens heel schattig naar mij te lachen. Hij trappelt met zijn voetjes en zwaait met zijn armpjes. Nu ik zijn aandacht mooi
heb, laat ik hem zien hoe je het best vooruit komt door vooral met de kracht vanuit mijn armen vooruit te tijgeren en te laten zien dat ik het speelgoed te pakken heb. Ik help Jon ook een stukje vooruit door zijn armpjes onder hem te leggen en hem een beetje vooruit te schuiven. Hij heeft het speelgoed te pakken, kijkt er met grote ogen naar, doet zijn mondje open, tong eruit en ‘Yes!’, nu kan hij het eindelijk helemaal ontdekken door te proeven, bekijken en ermee te rammelen. Daar worden we toch allemaal blij van!

Begin 2018 ben ik begonnen met blogs schrijven voor de website www.werkenbijpartou.nl. Dit is een website van Partou met als doel aan enthousiaste mensen te laten zien hoe het is om bij Partou te werken en welke vacatures er zijn.
In mijn blogs schrijf ik over leuke momenten/hoogtepunten die ik meemaak in mijn werk.